انواع اينترفيس های روتر

اينترفيس های روتر مسئوليت اتصالات روتر به دنيای خارج را برعهده دارند و می توان آنها را به سه گروه عمده تقسيم نمود :

•  اينترفيس های مختص شبكه محلی :

با استفاده از اينترفيس های فوق يك روتر می تواند به محيط انتقال شبكه محلی متصل گردد. اينگونه اينترفيس ها معمولا” نوع خاصی از اترنت می باشند . در برخی موارد ممكن است از ساير تكنولوژی های LAN نظير Token Ring و يا ATM ( برگرفته از Asynchronous Transfer Mode ) نيز استفاده گردد .

• اينترفيس های مختص شبكه WAN :

اين نوع اينترفيس ها اتصالات مورد نياز از طريق يك ارائه دهنده سرويس به يك سايت خاص و يا اينترنت را فراهم می نمايند . اتصالات فوق ممكن است از نوع سريال و يا هر تعداد ديگر از اينترفيس های WAN باشند . در زمان استفاده از برخی اينترفيس های WAN ، به يك دستگاه خارجی نظير CSU به منظور اتصال روتر به اتصال محلی ‌ارائه دهنده سرويس نياز می باشد . در برخی ديگر از اتصالات WAN ، ممكن است ‌روتر مستقيما” به ارائه دهنده سرويس متصل گردد .

•  اينترفيس های كنسول و كمكی :

عملكرد پورت های مديريتی متفاوت از ساير اتصالات است . اتصالات LAN و WAN ،‌ مسوليت ايجاد اتصالات شبكه ای به منظور ارسال فريم ها را برعهده دارند ولی پورت های مديريتی يك اتصال مبتنی بر متن به منظور پيكربندی و اشكال زدائی روتر را ارائه می نمايند . پورت های كمكی ( auxilliary ) و كنسول (console ) دو نمونه متداول از پورت های مديريت روتر می باشند . اين نوع پورت ها ، از نوع پورت های سريال غيرهمزمان EIA-232 می باشند كه به يك پورت ارتباطی كامپيوتر متصل می گردند . در چنين مواردی از يك برنامه شبيه ساز ترمينال بر روی كامپيوتر به منظور ايجاد يك ارتباط مبتنی بر متن با روتر استفاده می گردد . مديران شبكه می توانند با استفاده از ارتباط ايجاد شده مديريت و پيكربندی دستگاه مورد نظر را انجام دهند .

شكل زير انواع اتصالات يك روتر را نشان می دهد .

پيكربندی‌ روتر با استفاده از پورت های مديريت

پورت های كنسول و كمكی به منزله پورت های مديريتی می باشند كه از آنان به منظور مديريت و پيكربندی روتر استفاده می گردد . اين نوع پورت های سريال غيرهمزمان به عنوان پورت های شبكه ای طراحی نشده اند . برای پيكريندی اوليه روتر از يكی از پورت های فوق استفاده می گردد . معمولا” برای پيكريندی اوليه ، استفاده از پورت كنسول توصيه می گردد چراكه تمامی روترها ممكن است دارای يك پورت كمكی نباشند .

زمانی كه روتر برای اولين مرتبه وارد مدار و يا سرويس می گردد ، با توجه به عدم وجود پارامترهای پيكربندی شده ،‌ امكان برقراری ارتباط با هيچ شبكه ای وجود نخواهد داشت . برای پيكربندی و راه اندازی اوليه روتر ، می توان از يك ترمينال و يا كامپيوتر كه به پورت كنسول روتر متصل می گردد، استفاده نمود . پس از اتصال كامپيوتر به روتر ، می توان با استفاده از دستورات پيكربندی ، تنظيمات مربوطه را انجام داد . پس از پيكربندی روتر با استفاده از پورت كنسول و يا كمكی ، زمينه اتصال روتر به شبكه به منظور اشكال زدائی و يا مانيتورينگ فراهم می گردد.

نحوه اتصال به پورت كنسول روتر

برای اتصال كامپيوتر به پورت كنسول روتر ، به يك كابل rollover و يك آداپتور RJ-45 to DB-9 نياز می باشد . روترهای سيسكو به همراه آداپتورهای مورد نياز برای اتصال به پورت كنسول ارائه می گردند . كامپيوتر و يا ترمينال می بايست قادر به حمايت از شبيه سازی ترمينال VT100 باشند. در اين رابطه از نرم افزارهای شبيه ساز ترمينال نظير HyperTerminal استفاده می‌گردد .

برای اتصال كامپيوتر به روتر می بايست مراحل زير را دنبال نمود :

•  پيكربندی نرم افزار شبيه سازی ترمينال بر روی كامپيوتر ( انتخاب شماره پورت مناسب و … )
• اتصال كانكتور RJ-45 كابل rollover به پورت كنسول روتر
• اتصال سر ديگر كابل rollover به آداپتور RJ-45 to DB-9
• اتصال آداپتور DB-9 به كامپيوتر

شكل زير نحوه اتصال كامپيوتر به روتر را با استفاده از يك كابل rollover نشان می دهد :‌

برای مديريت و پيكربندی از راه دور روتر ،‌ می توان يك مودم را به پورت كنسول و يا كمكی روتر متصل نمود . شكل زير نحوه اتصال روتر به يك مودم را نشان می دهد :

به منظور اشكال زدائی روتر، استفاده از پورت كنسول نسبت به پورت كمكی ترجيح داده می شود . در زمان استفاده از پورت كنسول به صورت پيش فرض پيام های خطاء ، اشكال زدائی و راه اندازی نمايش داده می‌ شوند. از پورت كنسول در مواردی كه سرويس های شبكه فعال نشده و يا با مشكل مواجه شده اند نيز می توان استفاده نمود . بنابراين پورت كنسول گزينه ای مناسب برای بازيافت رمز عبور و ساير مشكلات غيرقابل پيش بينی می باشد .

اتصال اينترفيس های LAN

در اكثر محيط های LAN ، روتر با استفاده از يك اينترفيس Ethernet و يا Fast Ethernet به شبكه متصل می گردد . در چنين مواردی روتر همانند يك ميزبان است كه با شبكه LAN از طريق يك هاب و يا سوئيچ ارتباط برقرار می نمايد . به منظور ايجاد اتصال از يك كابل straight-through استفاده می گردد . دربرخی موارد، اتصال اترنت روتر مستقيما”به كامپيوتر و يا روتر ديگری متصل می گردد . در چنين مواردی از يك كابل Crossover استفاده می گردد .
در صورت عدم استفاده صحيح از اينترفيس ها ، ممكن است روتر و يا ساير تجهيزات شبكه ای با مشكل مواجه گردند .

اتصال اينترفيس های WAN

اتصالات WAN دارای انواع مختلفی بوده و از تكنولوژی های متفاوتی استفاده می نمايند. سرويس های WAN معمولا” از ارائه دهندگان سرويس اجاره می گردد .خطوط leased و يا packet-switched نمونه هائی از انواع متفاوت اتصالات WAN می باشند .

برای هر يك از انواع سرويس های WAN ، دستگاه مشتری ( اغلب يك روتر است ) به منزله يك DTE ( برگرفته از data terminal equipment ) رفتار می نمايد . پايانه فوق با استفاده از يك دستگاه DCE ( برگرفته از data circuit-terminating equipment) كه معمولا” يك مودم و يا CSU/DSU ( برگرفته از channel service unit/data service unit ) می باشد به ارائه دهنده سرويس متصل می گردد . از دستگاه فوق برای تبديل داده از DTE به يك شكل قابل قبول برای ارائه دهنده سرويس WAN ، استفاده می گردد .

اينترفيس های سريال ، متداولترين اينترفيس استفاده شده در روتر برای سرويس های WAN می باشند . برای انتخاب كابل سريال مناسب، بررسی موارد زير پيشنهاد می گردد :
• نوع اينترفيس
روترهای سيسكو ممكن است از كانكتورهای متفاوتی برای اينترفيس های سريال استفاده نمايند . مثلا” در برخی روترها از اينترفيس های سريال smart و يا يك اتصال DB-60 استفاده می گردد .

• نوع اتصال شبكه

آيا شبكه به يك دستگاه DCE و يا DTE متصل است ؟ DCE و DTE دو نوع اينترفيس سريال می باشند كه دستگاه ها از آنان به منظور ارتباط با يكديگر استفاده می نمايند . ارائه سيگنال كلاك برای مبادله اطلاعات بر روی گذرگاه، مهمترين ويژگی دستگاه های DTE محسوب می گردد .

• نوع سيگنالينگ

برای هر دستگاه می توان از يك استاندارد سريال متفاوت استفاده نمود . هر استاندارد، سيگنال های موجود بر روی كابل را تعريف و نوع كانكتورهای دو سر كابل را مشخص می نمايد .

• نوع كانكتور

برای استفاده از كابل به چه نوع كانكتورهائی نياز می باشد ؟

در مورد مقاله اينترفيس های روتر اگر سئوال یا نظری داریم با ما در میان بگذارید.

ما در آموزشگاه کامپیوتر پرتو ، پاسخگوی سئوالات شما هستیم.

امروز در آموزشگاه کامپیوتر پرتو  ،در خدمت شما هستیم با یک آموزش جذاب دیگر از اصول شبکه ، آشنایی با مفهوم Subnetting !

Subnetting

Subnetting یعنی:
تقسیم کردن یک رنج آی پی برای این که بتوانیم حداکثر استفاده را از آی پی ها شبکه بکنیم و  آی پی ها هدر نرود.

Subnetting یک مفهوم ساده است. فرض کنید دو شبکه داریم که در هر شبکه 100 هاست قرار گرفته که می خواهیم هر کدام از این شبکه ها در دو Broadcast دامین جدا قرار بگیرد.

اگر شبکه ما از کلاس C باشه پس Subnet Mask به صورت زیر هست.آشنایی با مفهوم Subnetting آیا برای شما تا به ایم لحظه مفید بود ؟

[HTML]
11111111.11111111.111111111.00000000 1
[/HTML]

ما این شبکه را به دو تا 128 تا تقسیم می کنیم که بتوانیم دو تا برودکست دامین جدا درست کنیم. برای این کار کافیست بیت آخر از اوکتد اول را یک بار 0 و بار دیگر 1 بگذاریم. یعنی

[HTML]
11111111.11111111.11111111.00000000 ————- 11111111.11111111.11111111.10000000
11111111.11111111.11111111.10000001 ————- 11111111.11111111.11111111.11111111
[/HTML]

همانطور که می بینید دو تا برودکست دامین جدا برای هرکدام از این 100 هاست ساختیم. بیت اول و آخر broad cast دامین که همانطور که می دانید رزرو شده است. یعنی از 128 تا دو تا کم می شود و هر کدام از این شبکه ها می توانند تا 126 هاست داشته باشند.
همیشه اعدادی که بین subnet address و broad cast address می‌باشند هاست‌های قابل قبول هستند
این کاری که در بالا کردیم ساده ترین مثال یک Subnetting ساده از شبکه بود. یعنی تقسیم کردن یک رنج آی پی برای این که حداکثر استفاده را از آی پی های شبکه بکنیم و  آی پی ها هدر نرود.

زمانی که می خواهیم عملیات subnetting را بر روی یک IP انجام دهیم باید پنج سوال زیر را مد نظر داشته باشیم:

1.    چه مقدار subnets می توانیم داشته باشیم
2.    چه مقدار هاست در هر subnet موجود است
3.    چه subnet هایی قابل قبول هستند
4.    تعیین  broadcast address
5.    چه هاست هایی قابل قبول است

در IP 192.168.10.10 و subnet mask 255.255.255.0 می خواهیم 55 هاست (دستگاه( به هم شبکه کنیم، عملیات subnetting به قرار زیر می باشد:
به دلیل اینکه IP ما در کلاس C می باشد عملیات subnetting را در بیت آخر انجام می دهیم و آن را بسط می دهیم.

[HTML]
192.168.10.2^7 2^6 2^5 2^4 2^3 2^2 2^1 2^0
[/HTML]

با توجه به اینکه 55 هاست میخواهیم و 55 بین 64 و 32 است 6^2 را انتخاب میکنیم در نتیجه 6 بیت به host address  تعلق می گیرد و 2 بیت به  network address.

[HTML]
(2^0=1 , 2^1=2 , 2^2=4 , 2^3=8 , 2^4=16 , 2^5=32 , 2^6=64 , 2^7=128)
[/HTML]

1.    چه مقدار subnet می توانیم داشته باشیم

برای بدست آوردن تعداد subnet از فرمول زیر استفاده می کنیم.n  تعداد بیتهای تعلق گرفته به قسمت network address  است.

[HTML]
2^n —> 2^2=4
[/HTML]

2.    چه مقدار هاست در هر subnet موجود است

برای بدست آوردن هاست از فرمول زیر استفاده می کنیم. n تعداد بیت های تعلق گرفته به قسمت Host Address است.

[HTML]
2^n-2 —-> 2^6-2=62
[/HTML]

در هر subnet شصت و دو هاست موجود است و 2- همان network address و broadcast address است که not valid  هستند.

3.    چه subnet هایی قابل قبول هستند

برای بدست آوردن subnet های قابل قبول  (block size)از فرمول زیر استفاده می کنیم:

[HTML]
256 – subnet mask = block size
[/HTML]

با توجه به اینکه الگوی استاندارد را به الگوی غیر استاندارد تبدیل کردیم subnet mask به غیر استاندارد تبدیل می شود و به آنCSN Customize Subnet Mask  می گوییم
طریقه بدست آوردن آن به این صورت است که بیت هایی را که به network address در بیت آخر تعلق دارد را جمع می کنیم

[HTML]
2^7 + 2^6 = 128+64 = 192 —> CSN

256 – 192 = 64 –> Block size
[/HTML]

4.    تعیین broad cast address برای هر subnet

برودکست آدرس، پیامی است که به تمامی ایستگاه ها توزیع می شود.

این آسانترین قسمت است. broadcast address در هر subnet می شود block size – 1 مثلا اگر block size ما 64 باشد، broadcast ما می شود 63 و بطور کامل می شود 192.168.10.63 .

5.    چه host هایی قابل قبول است

همیشه اعدادی که بین subnet address و broad cast address می باشند هاست های قابل قبول هستند.

[download id=”4771″]